(...) Formy spędzania wolnego czasu w ośrodkach miejskich w II Rzeczypospolitej nawiązywały w pewnym stopniu do tradycji szlachecko-ziemiańskiej, dostosowane jednak zostały do warunków panujących w miastach. Przywiązanie Polaków do owej tradycji z pewnością uległo zderzeniu z coraz bardziej intensywnie narzucanymi przez wielkomiejską cywilizację nowymi wzorami masowego życia kulturalnego i sposobu spędzania wolnego czasu w ogólnodostępnej przestrzeni miasta, jak lokale, teatry, kina, muzea czy parki. Niniejsza praca stanowi efekt badań regionalnych. Została ona oparta na dostępnej literaturze przedmiotu i źródłach archiwalnych. Ramy czasowe to okres II Rzeczypospolitej, zaczynając od początku stycznia 1920 roku. Jako datę graniczną przyjęto koniec sierpnia 1939 roku, gdyż z początkiem września 1939 roku nastąpiła prawdziwa destrukcja zwyczajowego porządku, nie tylko w Polsce, a tym samym rozpoczął się proces tworzenia nowych obyczajów. W kulturze mieszkańców miast sposoby spędzania wolnego czasu od zawsze były wartością zmienną. W latach międzywojennych kultura ta miała tak zwany charakter samoobsługowy, szczególnie w odniesieniu do ludzi mniej zamożnych. Tak jak dzisiaj, istniały pewne mody spędzania wolnych chwil. Placówki kulturalne działające w mieście nad Brdą, na przykład kina, teatry były prawdziwymi animatorami kultury. Samo miasto wychodziło do mieszkańców z nowymi ofertami spędzania wolnego czasu, chociażby tworząc nowe tereny zielone. Bydgoszcz w czasach II Rzeczypospolitej była dla mieszkańców miejscem gościnnym i atrakcyjnym. Zwyczaje towarzyskie w latach 1920–1939 z kolei sprzyjały rozwojowi tradycyjnej kultury w regionie i podtrzymywaniu więzi środowiskowych. Niewątpliwie cyklicznie wprowadzały one w życie miasta prawdziwe ożywienie.(...)

fragment z wstępu od Autorki.

Książka na 440 stronach z 200 ilustracjami, przedstawia nam różnorodne formy spędzania wolnego czasu, obyczajowość, modę, humor, miejsca w których się bywało – wszystko to tworzyło niepowtarzalny klimat epoki.